De dood van baron Bentinck (1912)

Berend Willem Bentinck (1871-1912)
foto uit het genoemde boek,
collectie St. Archivariaat Bentinck Schoonheten

De mededeling in de genoemde notulen over het ongeluk en het overlijden van baron Berend Willem Bentinck maakten me nieuwsgierig. Wat zou er gebeurd zijn? In het boek Schoonheten en de Bentincks (2006) van Wim Hoogeland vond ik meer informatie over hem. Niet bijster positief overigens. Hoogeland schrijft: “Buitenshuis schijnt hij een vriendelijk man te zijn geweest, maar thuis (…) zeer moeilijk in de omgang.” Lui, met een neiging naar corpulentie. Hij hield van het buitenleven, dus wat dat betreft zat hij op zijn plek in Schoonheten, waar hij met zijn ouders woonde.

En zo heel erg lui was hij nu ook weer niet, want hij was zeer geïnteresseerd in landbouw. Hij liet een boerderij bouwen, Heidelust, in een gebied dat net ontgonnen was, en was daar dagelijks te vinden. Hij hield van paarden, wijn, sigaren en hard rijden met zijn koets. Op een dag sloeg hij, onderweg naar Heidelust, met koets en al over de kop op de Plaggenveldweg, een zandweg. Bentinck hield er flinke kneuzingen aan over, maar verder niets. Zijn overlijden, driekwart jaar later, was het gevolg van een hartinfarct. Dat stond los van het eerdere ongeluk, hoewel veel plaatsgenoten wel een link zagen tussen de twee gebeurtenissen.

Goed, genoeg over deze hardrijdende, niet al te charmante baron. Tot slot twee leuke toevalstreffers: in het boek kwam ik Gerhard Johan Duitshof tegen. Laat dat nou de boer zijn die steen en been klaagde over fazanten, hazen en konijnen op zijn land. Hij blijkt samen met Bentinck eigenaar te zijn geweest van de Stoomzuivelfabriek in Heino. De kool die hij verbouwde en die onmiddellijk werd opgevreten door het wild was duidelijk niet zijn enige inkomstenbron. We weten nu dus precies wáár al die fazanten uit de rogge opvlogen, want Duitshof woonde tussen 1908 en 1915 op boerderij ’t Laar in Boetele. Tegenwoordig hoort dit erf bij landgoed Schoonheten, vandaar de vermelding in het boek. En dat brengt ons bij de tweede toevalstreffer: dit is het erf waar, in de 18de eeuw, Willemina Laarman vandaan kwam! Zo zie je maar weer: ik dacht even een adellijk uitstapje te maken, maar ook hier komt een boerderij om de hoek kijken…